Mekân-kullanıcı iletişiminde aktörlerden birisi olan mekânın en geniş tanımına Eczacıbaşı Sanat Ansiklopedisi’nde (1997) rastlarız. O tanımda mekân, “uzayın insan eliyle sınırlanmış parçası” dır ve mimarlığın vazgeçilmez özünü oluşturur. İzgi’ye (1999) göre mekânın duygular üzerindeki etkilerinin algılanmasına ve sezgilenmesine dayanan ve ölçülemeyen soyut bir boyutu vardır. Mekâna özelliğini veren de bu soyut değerdir. Nesnel, fiziksel ortam verilerinin yanı sıra duygularımızın da mekânı algılamadaki rolü önemlidir. Deneyimlerle algılanan mekân, hareketleri içine alan duygusal bir olaydır ve her bir hareket duygularımızı etkiler.

Çeşitli yazarlar, mekânı yaratan / tasarlayan ile onu kullanan ya da uzaktan okuyan arasında anlamsal farklılıklar olduğunu vurgular. Bu nedenle, yukarıda bahsedildiği gibi mekânı tasarlayan mimar ile okuyan / kullanan arasında bir dil birliğinin sağlanması önemlidir. Mimar ve kullanıcı arasında sağlam bir iletişim ile empati kurulduğu takdirde sonuç çok tatmin edici ve mutluluk verici olacaktır.